Lynette Azao

osobiste zapiski Lyn Smile

Szykuję się do wylotu. Pakuję ostatnie rzeczy. Niedługo pojadę na lotnisko. Lubię latać samolotami. Czemu, tego nie wiem. Ale to fajne. Nie wiem czemu niektórzy się boją. Ja się boję innych rzeczy. Ale samolotów? To nie film, żeby coś miało się stać. Dobra! Wracam do pakowania...
***
Wróciłam na chwilę! Pakowałam ostatnie rzeczy i zastanawiałam się czy będę tęsknić. Nie będę.
To tyle. Ameryko! Nadchodzę!

Wysłany: Czw 22:51, 08 Mar 2007

Siedzę pod palmą, otacza mnie grono idiotów, jak ten cholerny samolot mógł się rozbić?! Niech mnie szybko stąd wydostaną! Jestem tak wściekła, że chce mi się ryczeć. Niech to wszystko szlag trafi! I za co to? no za co?! Jak jutro po nas nikt nie przypłynie to chyba rzucę się wpław, żeby stąd uciec...nie no... dam im trochę więcej czasu. co za życie. zawsze się coś pieprzy, ale żeby aż tak? to niewyobrażalne...co ja tu robię...

Wysłany: Pią 22:06, 09 Mar 2007

dzisiaj mogłabym napisać ze nienawidzę ludzi. tak, właśnie tak napisze. nienawidzę ludzi. kolejny dzień na pieprzonej wyspie. szlag mnie trafia, ale nie, nie dam nikomu satysfakcji. i tak bede twarda. Byle do jutra, a później zastanowię się co dalej.
pisałam wcześniej, że nie będę tęsknić?
kłamałam.

Wysłany: Czw 13:51, 15 Mar 2007

Tak się zastanawiam czy się nie zabić. Teraz się okazało, że samolot nie spadł przypadkowo. Że nikt nas nie szuka. Że nikt nie wie gdzie jesteśmy. Że nikt nas nie znajdzie. Pięknie. Poza tym dzieją się tu dziwne rzeczy, nie chce mi się o tym pisać. Może pójdę w głąb dżungli i kogoś tam spotkam? Może na tej wyspie ktoś jest? To głupota, że siedzimy na tej plaży i czekamy na ratunek który nie nadejdzie! Chociaż nie, niektórzy jeszcze nic nie wiedzą o czarnej skrzynce, której nie było. Ja wiem, ale czy mi z tą świadomoscią lepiej? Przynajmniej się nie oszukuję. Wybiorę się na poszukiwania ludzi na bezludnej wyspie, równie dobrze mogłabym iść szukać wiatru w polu, ale pójdę. Zabiję się później...?

Wysłany: Sob 9:36, 17 Mar 2007

No i poszłam, piękna wyprawa, nie wiem tylko co miał znaczyć ten dym, oczywiście jak na początku wszyscy chcieli iść, tak teraz wrócili się na plaże, ja nie mam zamiaru wracać. Tylko Dan śpi. Gdyby nie spał też by wrócił. Zostałam bez scyzoryka...no nic, obejdzie się. Muszę wybrać się gdzieś dalej, nic nie tracę.
Widzę, że tutaj dzieje się coś złego...Martwię się o Sam, dziwnie się wczoraj zachowywała...zresztą, tutaj wszyscy są dziwni. Lilien-morderczyni, której 'dzięki' katastrofie udało sie uniknąć więzienia, chwilami irytująca, ale ogólnie to chyba się stara zeby było dobrze, Ford...własnie!nawet nie wiem jak on ma na imie, ciągle tylko Ford i Ford, musze zapytać. To też specyficzny człowiek. Ma sie za niewiadomo kogo, jest podłym egoistą, do tego ignorant. Ale trzeba mu przyznać, że trochę intryguje...Kat to z koleji miła dziewczyna, tylko choruje i ma jakieś omdlenia, chyba powinnam współczuć. Ciekawe co będzie jak skończą się jej tabletki. Daniel, dziennikarz. Co więcej? Jego mogłabym okreslić 'po trupach do celu', no cóz...przynajmniej ma ambicje. Samantha, policjantka z manią prześladowczą. Czasem się jej trochę obawiam, bo nie mogę przewidzieć co zrobi. Ale to sympatyczna osoba i bystra. Muszę z nią pogadać...Meggie jest szlona. Ciągle lata z aparatem i robi zdjęcia. To wariatka, ale ma pasję no i błysk w oku, musi kochać to co robi. Podsumowując. Rozbiłam się na wyspie z zupełnie nie podobnymi do siebie ludźmi...do tego wszyscy są...oryginalni. Powiedzmy. Nie mogłam się rozbić z bandą miłych pań i panów w podeszłym wieku dziergajacych sweterki i szaliczki? nie... byłoby nudno.

Wysłany: Śro 22:49, 28 Mar 2007

u mnie bez zmian. Chciałabym zadzwonić do domu. Już nie mówię, żeby wracać, tylko zadzwonić. Powiedziałabym żeby się nie martwili, ze sobie radzę, że tu jest ładnie, jedzenie zdrowe, towarzystwo przyjemne i że czekamy na ratunek, który niedługo przybędzie, a jak nie to sami coś wymyślimy żeby się stąd wydostać. Kłamałabym, ale co z tego?
Nie powiedziałam Josh'owi wszystkiego. Penwie już nie powiem. Boję się siebie w takich chwilach, ale jeszcze bardziej boję się innych. Do tego właśnie JA mówię że to czego nienawidzę to kłamstwo. Zabawne...
Co do ludzi to Missy jest nawet miła, tylko jak wypije widzi krasnoludki. Sam nie wraca, a ja już nie mam siły żeby się o nią bać. Jakoś to będzie. Mój optymizm w takich chwilach jest porażający...
to tylko kolejne dni wydarte z życiorysu...